Van Maastricht naar Beek-Elsloo: beneden langs de Maas, boven in het bos

Dure lege spoorbrug

Het is weer eens een andere manier om Maastricht te verlaten. Vanaf het station naar de welbekende Sint Servaasbrug, maar daarvoor rechtsaf, langs de Maas. Terugkijkend zie je dan de brug in volle glorie, aan de overkant eerst een serie rondvaartboten met stadssilhouet daarachter, en vervolgens oude en nieuwe bedrijvigheid. En ook nog een spoorbrug over de Maas, met een curieus verhaal.

Deze stalen brug stamt uit 1957, en vervangt een eerdere brug die sneuvelde in de oorlog. In 2010 dachten twee grote papierfabrieken aan weerszijden van de grens de brug goed te kunnen gebruiken, en er werd 33 miljoen euro gestoken in het opknappen van de brug en het spoortraject. Vervolgens schijnen er maar 15 treinen over de brug te hebben gereden, waarvan de laatste in 2016.

Wel wordt er al jaren gesproken over een sneltramverbinding met Hasselt, maar dat schiet niet op. En nu heeft eigenaar ProRail een aanvraag ingediend om de brug te slopen, tot verdriet en boosheid van menige Maastrichtenaar. Dus daar is het laatste woord nog niet over gezegd.

Ruimte voor het water

Enfin, wij lopen er gewoon onderdoor en steken het Julianakanaal over, op weg naar Borgharen. Samen met Itteren (het volgende dorp) bekend van de waterstanden, en van berichten als er daarmee iets mis is. Zoals twee jaar geleden, toen we deze wandeling niet hadden kunnen maken, of het moet als ramptoerist geweest zijn, en dan hogerop. Wat het hoge water toen allemaal op de oevers heeft neergekwakt is inmiddels opgeruimd; dat moet een enorme klus zijn geweest. Wel zie je in struiken hier en daar plantenresten hangen, waaruit blijkt dat het water soms hoger staat dan het pad, maar dat hoort bij uiterwaarden. Tussen Borgharen en Itteren kruisen we het Daalderveld; voorbij Itteren lopen we door het Hartelsteinveld. Op oudere kaarten zien we daar voornamelijk een agrarische verkaveling, nu zijn het natuurgebieden die (na grindafgravingen) zijn ontstaan om de Maas meer ruimte te geven. De wandelaar vaart er wel bij.

Een apart gezicht, om in de openheid (of noem het verlatenheid) van het Hartelsteinveld de kasteelhoeve Hartelstein te zien. Meer hoeve dan kasteel, we zien maar één klein torentje. In de hoeve huizen tegenwoordig een woon/werkgemeenschap en een kringloopbedrijf, er woont een aantal dak- en thuislozen, en als je geluk hebt is er koffie met vlaai en kan je een praatje maken met de bewoners.

Struinen

Wij zijn er niet op een koffie- en vlaaidag en lopen weer verder. De wandelroute Rivierpark Maasvallei is goed gemarkeerd, maar na Hartelstein zien we geen markeringen meer, dus het wordt wat avontuurlijker. We lopen maar zo ongeveer rechtdoor, stuiten op een enthousiast stromende beek die de Geul blijkt te zijn, en volgen die een tijdje. Aan de overkant lopen konikpaarden die hier de zaak onderhouden. Een echt pad is er niet meer, maar er is goed te lopen. O ja, dat heet struinen, lopen zonder pad. We passeren een natte laagte via een stel rotsblokken. Voor gebaande paden moet je hier niet zijn, maar voor de liefhebber is dit heerlijk. Hier zien we de Geul uitmonden in de Maas.

Aan de andere kant van de Geul staat de Nederlandse grenspaal 108, maar om die te treffen hadden we bij de paarden de brug over de Geul moeten nemen. Toch jammer dat we dat niet hebben gedaan, en misschien een reden om nog eens terug te komen. Overigens is aan de overkant van de Maas de Belgische paal 108 te zien. Waar de Maas de grens is, staat aan weerszijden een grenspaal. Verderop zien we nog paal 109, en in Itteren hebben we al geposeerd bij nr. 107.