Openbaar vervoer in Peru

Peru is qua oppervlakte (1.285.216 km²) het 20e land ter wereld, twee keer zo groot als Frankrijk. Het noordelijkste punt ligt vrijwel op de evenaar, het zuidelijkste ongeveer 2.000 km lager. Tussen de grote steden reist men per vliegtuig; hoofdstad Lima kent 22 binnenlandse lijndiensten.

Het land heeft geen aaneengesloten spoornet. De belangrijkste spoorlijn is het smalspoor tussen de toeristische trekpleisters Cusco en Aguas Calientes (ook bekend als Machu Picchu Pueblo). Op dit traject verzorgt PeruRail een geregelde dienst, met aparte treinen voor toeristen en voor de plaatselijke bevolking. Tussen Ollantaytambo en Aguas Calientes deelt PeruRail het spoor met concurrent Inca Rail. Een enkele reis van 43 km duurt ruim anderhalf uur. In Cusco biedt PeruRail aansluiting op een lijn (met standaard spoorbreedte) naar Puno aan het Titicacameer. Deze trein rijdt niet elke dag. Er is een zijtak vanaf Juliaca naar Arequipa; het traject tussen Arequipa en de kustplaats Matarani kent geen personenvervoer meer.

Een andere spoorlijn loopt vanaf Lima’s havenstad Callao via Lima naar Huancavelica, met een zijtak van La Oroya naar Cerro de Pasco. Deze lijn, op Tibet na de hoogste ter wereld (een tunnel op 4.783 m onder de Monte Meiggs), wordt nog gebruikt voor excursies maar kent geen regulier personenvervoer.

Dan is er nog een korte personenlijn tussen Tacna en het Chileense Arica. De spoorwegen hebben nogal te lijden van aardbevingen en aardverschuivingen; veel lijnen zijn daardoor in onbruik geraakt.

Erg belangrijker zijn de langeafstandsbussen. Diverse maatschappijen bieden lijndiensten door het hele land. Elke maatschappij heeft zijn eigen vertrekpunten; sommige grote steden hebben busterminals voor meerdere maatschappijen. Het comfort (toiletten, beenruimte, aantal tussenstops) verschilt nogal, net als de prijs. Sommige bussen houden rond etenstijd pauzes bij wegrestaurants.

Ook binnen de steden bestaan vaste buslijnen; de route is meestal aangegeven met straten of wijken op de zijkant van de bussen. Je moet dus wel weten hoe zo’n stad in elkaar zit. Lima ambieert een metronet met zes lijnen, maar vooralsnog is er maar één lijntje dat alleen rijdt op feestdagen en in het weekend.

Verder wemelt het in het land van motorfietsen voor één passagier, (auto)taxi’s en mototaxi’s (driewielige brommers). Er zijn ook taxi’s met vaste routes die vertrekken als ze vol zijn en waar je onderweg in of uit kan stappen. In Chiclayo maken taxi’s zo’n beetje de helft uit van alle voertuigen. De chauffeurs kunnen zeer behendig manoeuvreren binnen nauwe marges, botsingen vermijden en heel gemene verkeersdrempels bedwingen. Het is verstandig (en gebruikelijk) een prijs af te spreken voor je instapt; taximeters kent men niet. In veel plaatsen zijn er apps zoals Uber voor taxi’s met een vooraf vastgestelde prijs.