Afgelopen zomer bleven we in eigen land. Helemaal geen straf, want ook dichtbij valt genoeg te ontdekken. Neem de Limburgse heuvels: altijd een beetje exotisch, bijna alsof je toch even echt weg bent. Ook het feit dat Arriva hier rijdt is voor mij, afkomstig uit Connexxion-gebied, een beetje onderdeel van het vakantiegevoel. Wie kan er nou zeggen dat hij de beschikking heeft over een Drielandentrein? Nou, wij niet. België was namelijk niet met deze trein bereikbaar. Duitsland trouwens ook niet, hoorden we een paar minuten voor vertrek. Personeelsgebrek, defecte treinen, de redenen waren telkens net iets anders maar het gevolg voor de reizigers steeds hetzelfde en dat voor een groot deel van de zomer. Gelukkig is er in het Nederlandse gedeelte van het heuvelland ook genoeg te doen. Een wandeling vanuit station Maastricht bijvoorbeeld. Handig dat Arriva daar wél de Belgische grens oversteekt, dachten we, want zo konden we met onze hond – inmiddels een dagje ouder en sneller moe – ontspannen terug met de bus vanuit Kanne. In theorie dan. In de praktijk kwam er een 8-persoonsbusje voorrijden met de boodschap: “Sorry, vol. Probeer het over een uurtje nog eens.” Navraag bij Arriva leert dat het een uur later ook niet was gelukt, het was dus een goede keuze om 45 minuten te lopen naar de eerstvolgende bushalte. Nu is wandelen in Limburg nooit een straf. En Arriva biedt nog iets moois: de Heuvellandlijn, volgens velen de mooiste treinroute van Nederland. Maar helaas, beperkingen in de materiaalinzet. Een volle stoptrein is wat overbleef. Met prachtig uitzicht, dat wel. Denk ik, want Arriva koos ervoor het uitzicht weg te plakken achter het eigen logo. Het Limburgse heuvelland stelt gelukkig nooit teleur. Jammer dat je dat van Arriva niet kunt zeggen.
