Reisverslag: met de trein naar Stuttgart

Nu corona zo’n beetje voorbij is, reis ik weer meer met de trein, vooral om familie en vrienden te bezoeken. Zoals mijn oudste broer, die in een verpleeghuis in Sindelfingen bij Stuttgart in Zuid-Duitsland verblijft. Eind maart was in dat verpleeghuis nog een corona-uitbraak, maar in april kon ik er weer heen.

Omslachtige reis

Via de website van de Deutsche Bahn heb ik een reis geboekt in stukjes: eerst met de snelle ICE vanaf Utrecht naar Köln Hbf, daar overstappen op een niet zo’n snelle intercity langs de Rijn en vanaf Mannheim weer verder met de ICE naar Stuttgart. Dat was wat omslachtig, maar daardoor spaarde ik een aardig bedrag uit. Bovendien is het erg leuk om met de trein langs dit schilderachtige stuk van de Rijn te rijden, met veel kastelen en natuurlijk de Lorelei. Tegenover mij zat een gezin uit Oekraïne, die op pad gingen naar Keulen.

Mondkapje

We vertrokken richting Duitsland. Na Arnhem werd er omgeroepen dat we vanaf hier een mondkapje op moesten en de twee conducteurs kwamen langs om dat te controleren: welkom in Duitsland! Andersom op de terugweg gaat trouwens het verhaal dat de Duitse reizigers met veel enthousiasme het mondkapje afdoen wanneer de Nederlandse grens wordt gepasseerd..

Snorkelen

De trein kwam te laat aan in Keulen, maar gelukkig kon ik tot Mannheim in de ICE blijven zitten: mijn plaats was niet door een ander gereserveerd. Nu kwam er weer iemand anders tegenover mij te zitten: een oudere man die alleen reisde en duidelijk in was voor een praatje. Hij was op weg naar de Malediven en zou daar vanaf Frankfurt Flughafen heen vliegen, met nog twee tussenstops, begreep ik. Hij had een grote koffer bij zich met materiaal om te gaan snorkelen. Hij had een archeologische opleiding gevolgd met als specialisatie het losbikken van fossielen uit gesteenten en gaf nu les aan een universiteit. Hij zou binnenkort met pensioen gaan en dan zou hij nog meer kunnen reizen: dan was hij niet afhankelijk van het lesschema van de universiteit. Hij kon van alles vertellen over het gebied en het gebergte waar de trein doorheen zoefde. Ik begreep uit zijn verhalen dat hij single was; dat vond hij geen bezwaar: dan hoefde je met niemand rekening te houden. Zo kun je iemand na zo’n twee uur goed leren kennen.

Naar Stuttgart

Bij aankomst in Mannheim wezen de andere passagiers mij erop dat aan de andere kant van het perron een ICE naar Stuttgart stond: die was ook te laat waardoor ik juist de overstap kon halen. Mijn medepassagiers hielpen mij met de koffers om snel uit te kunnen stappen en een mevrouw hielp me ook nog bij het instappen in de andere trein, die direct daarna vertrok. Zo kwam ik keurig op tijd in Stuttgart aan, zonder de Lorelei te zien, maar met een aantal leuke contacten in de trein!