Met de Nightjet naar Wenen

Sinds we samen zijn, reizen mijn vrouw Anne en ik met veel plezier door Europa en af en toe een stukje verder. We zijn altijd al dol geweest op het bezoeken van grote steden, en ook nu we twee kleine meiden hebben reizen we nog altijd met veel plezier langs de hoofdsteden van Europa. Zo hadden we in mei een geweldige tijd in Berlijn, alleen zat de vliegreis (en dan vooral het vertrek op Schiphol) wat tegen: lange wachtrijen, agressie, bijna onze vlucht gemist. Na aankomst in de Duitse hoofdstad was onze conclusie dan ook: dit (voorlopig) nooit meer! Toen we onze zomervakantie gingen plannen vroegen we ons dan ook meteen af: waarom proberen we de nachttrein niet eens een keer? En na een vlugge blik op de bestemmingen van NS International was de keuze snel gemaakt: we gingen met z’n vieren met de Nightjet naar Wenen!

Jaren 80

Eerlijk is eerlijk: als fanaat van zo’n beetje alles wat op rails rijdt (als kind grootgebracht zonder auto, dan heb je dat!) keek ik stiekem erg uit naar onze eerste reis per nachttrein. Natuurlijk was het even spannend of we op tijd in de juiste trein zouden zitten met alle bagage (en kinderen, ook niet onbelangrijk), maar na een spoedcursus ‘slaapcoupé omtoveren’ verliep de heenreis behoorlijk voorspoedig. Oké, het rijtuig voelde erg jaren 80 (misschien zelfs wel ouder!) en het reizen per slaaptrein bleek spartaanser dan gehoopt. In de woorden van mijn vrouw: “Zo voelt het dus als je ontvoerd in een kofferbak ligt.” Want: slapen op een houten plank, herrie van de gang, herrie van buiten… Maar we rolden de volgende ochtend netjes op tijd Wien Hauptbahnhof binnen, met een prima ontbijtje achter de kiezen. We konden dus uitgeslapen… nou ja… meteen aan onze vakantie beginnen! 

En onze week in Wenen was fantastisch. Het is, wellicht anders dan je zou denken, een perfecte bestemming voor ouders met (jonge) kinderen. Naast (stiekem toch wel veel) cultuur en architectuur hadden de kinderen én wij een heel fijne tijd in het welbekende Schloss Schönbrunn en de bijbehorende dierentuin, maar ook stadspretpark Wiener Prater en het indrukwekkende aquarium Haus des Meeres. 

Staking

Na een inspannende en tegelijkertijd ontspannende week (én heel wat uurtjes in tram en metro, want ja: spoorfanaten!) begonnen we vol goede moed aan onze terugreis. We zaten ruim op tijd in de Nightjet, het lukte ons om zelf onze slaapcoupé om te bouwen naar beddenhuis – dus wat kon er nog misgaan?! Nou ja, bijvoorbeeld dat, na tien minuten rijden, de conducteur ons meedeelde dat de trein de volgende ochtend niet zou doorrijden tot Den Bosch, zoals gepland, maar niet verder ging dan Keulen. Want twee dagen later zou er op het Nederlandse spoor gestaakt worden. Logisch, toch…? 

Een nogal gespannen begin van de terugreis, want wie wil nu de volgende ochtend om 6 uur op een station worden gedropt met zijn of haar jonge kinderen, niet wetende hoe thuis te komen? Gelukkig bleek er uiteindelijk, na lang beraad met de conducteur, een ICE te rijden die we als vervangend vervoer naar Nederland konden gebruiken. Licht gerustgesteld toch proberen te slapen. 

Een boemeltje?

De volgende ochtend was veel minder ontspannen dan gehoopt: niet om 8 uur ’s opstaan, een ontbijtje nuttigen en tegen half 10 station Den Bosch binnenrijden. In plaats daarvan ging om 5 uur de wekker (altijd leuk met kids!) en werden we om 6 uur gedropt op Köln Hauptbahnhof – donker, winderig en verlaten, op een dozijn dronkaards en ander gespuis na. Gelukkig zou er zo’n anderhalf uur later een ICE naar Nederland rijden… tot een kwartiertje van tevoren op de borden verscheen dat die uitviel, en de eerstvolgende ICE naar Nederland wéér 2 uur later zou vertrekken. Zou, want terwijl de minuten voorbijkropen vielen er telkens weer treinen naar Nederland uit. Iets met stakingen, weet u nog?

Lichtjes in paniek NS International gebeld; zij hadden immers onze reis georganiseerd. Na een tijdje in de wacht en uiteindelijk ons relaas was de eerste reactie: “En wat verwacht u van ons dan? U moet zelf maar een manier vinden om naar Nederland te komen,” gevolgd door “er rijdt vast een boemeltje naar Aken, en dan steekt u daar de grens maar over naar Maastricht.” Nou niet bepaald hoe je hoopt dat je reisorganisatie zo’n situatie oppakt, laat staan klantgericht. Daar zitten nog wel wat leerpuntjes… 

Dan maar de taxi

Na veel twijfels en nog meer geannuleerde treinen de knoop doorgehakt: we nemen de taxi terug naar Nederland! 400 Euro extra en twee uur later stonden we veilig bij onze eigen voordeur, en konden we gelukkig alsnog terugkijken op een enorm fijne vakantie. Maar in de nachttrein zie je ons voorlopig niet meer terug. 

Een storing, een staking, slapen op een houten plank… daar kunnen we eerlijk gezegd alle begrip voor opbrengen. Reizen blijft toch een avontuur! Maar van het totale gebrek aan inlevingsvermogen of hulpvaardigheid bij NS International begrijpen we helemaal niks. We willen toch allemaal zo graag dat mensen niet per auto en vliegtuig, maar lekker ontspannen per trein op vakantie gaan? Laat NS International dan alsjeblieft gaan snappen wat het betekent om reisorganisatie te zijn, en de bijbehorende behulpzaamheid en empathie aanleren. Dan zie je ons heus wel terug in een (liefst iets modernere) nachttrein! 

Grüss Got!