Contrasten in Chicago

Wie de trap met de koperen trapleuning afloopt, komt in een monumentale hal terecht die meer op een kathedraal lijkt dan op een wachtruimte van een treinstation. Een daarbij passende sacrale stilte wordt slechts doorbroken door de klakkende hakken van een zakenvrouw op de marmeren vloer die door de hal echoën. Alleen een heel klein bordje ‘TO TRAINS’ wijst op de functie van het gebouw. De winkels om de hal heen staan al lang leeg – of zij ooit weer openen weet niemand. Druk werd het hier alleen in de spits wanneer de forenzen opdoken, maar sinds corona gebeurt ook dat niet meer. In het felle licht zie je af en toe een gestrande reiziger die op een bank probeert te slapen. De miniatuurborden in het midden van de hal tonen van alles, maar geen reisinformatie. 

Anders dan in Nederland weten reizigers vooraf niet op welk perron de trein aankomt. Wachten doe je hier dan ook alleen in de centrale wachtruimte, totdat het vertrekperron van de trein omgeroepen wordt. Voor langeafstandreizen geldt dat je eerst een uur van tevoren moet ‘inchecken’ en je bagage moet afgeven; treinreizen lijkt dus vaak op vliegen (en voelt helaas ook net zo ingewikkeld). 

Dit is anders bij de fijnmazige suburbialijnen die er alleen voor forenzen zijn. Deze treinen, die vaak alleen in de spitsuren rijden, zien we op station Van Buren Street. Bovengronds wijst er niets op – geen gebouw, geen bord – dat zich hier onder de straat al sinds 1897 een treinstation bevindt. Het OV in America is vaak gewoon onzichtbaar. Dat de metro-achtige ingangen ook naar een ondergrondse parkeergarage leiden waar de meeste mensen naartoe stromen, completeert het beeld. Slecht verlichte gangen en perrons (niet bedoeld als wachtruimte!) die je doen vrezen voor je fysieke veiligheid verklaren waarom veel OV-reizigers ondanks de lagere snelheid liever de bus pakken. Toch kent dit station een verrassend mooie en knusse wachtruimte, met dezelfde houten banken als in Union Station en goed onderhouden toiletten. Warme kleuren en ornamenten aan de muur en de pilaren geven je het gevoel welkom te zijn – een zeldzame OV-ervaring in Chicago. Een streng kijkende mevrouw achter een loket roept de volgende treinen om en verkoopt losse kaartjes. Durf je het niet aan om haar persoonlijk om reisadvies te vragen, dan helpen de heldere informatiebordjes langs te muur ook. Wachten in dit konijnenhol blijkt een van de prettigere ervaringen voor de OV-reiziger in Chicago.