Jaja, ‘het gaat om de reis, niet om de bestemming’. Maar als de trein ergens stopt en je moet wachten op de volgende schakel in je reis, dan maakt het toch wel uit hóe die tussenstop er precies uitziet.
Onze oosterburen hebben dat, langs de Autobahn, goed begrepen. De volgende ‘Raststätte’ is nooit ver weg, je kunt er altijd redelijk goed eten en drinken krijgen dat maar een kléin beetje te duur is, en een toiletstop is uiteraard ook geen probleem.
Nee, dan de Nederlandse spoor- en businfrastructuur. Vroeger, langer geleden dan ik wil toegeven, ben ik weleens terechtgekomen op een klein Fries stationnetje. Waar he-le-maal niks te doen was, behalve wachten op de volgende trein. Dan voelt wachten lang.
Bij de meeste grotere treinstations is dat gelukkig een stuk beter geregeld en kun je op zijn minst naar het toilet en een bakje koffie halen. Let wel: bij de kleine stations is dat een stuk minder goed geregeld, ook in 2024. Pak voor de grap eens in de trein in het prachtige Wijhe – twee sporen, twee perrons, en bij regen word je nat, want schuilen gaat er niet.
Bushaltes zijn zo mogelijk nog erger. Dan mag je blij zijn als er een hokje staat, soms zelfs met een bankje en een informatieschermpje. Nou verwacht niemand uitgebreide catering bij een bushalte, maar zelfs de ‘paal langs de weg’ komt gewoon nog voor. En daar sta je dan, te wachten.
Zou het niet leuker zijn als elke bushalte beschutting en comfort zou bieden, goed bereikbaar zou zijn – ook voor mensen met een rollator of kinderwagen – en misschien zelfs voorzien zou worden van een stukje groen of wat (weerbestendige) kunst?
Wachten hoort bij de reis. Laten we dat dan zo prettig mogelijk maken.
