Blog: een half uurtje op station Hilversum
Beteuterd kijkt de reizigster haar man aan. Het is hem wel gelukt om door het poortje te komen. Ook haar volgende pogingen mislukken. Als een Berlijnse muur houdt de muur van poortjes het stel bij elkaar vandaan. Totdat de man in actie komt: door aan zijn kant van de muur uit te checken, opent het poortje en kan zijn wederhelft erdoor. “Misschien kan ik boven weer inchecken”, bromt de man terwijl hij onbedoeld als zwartrijder richting perron vertrekt.
Ook een stel jonge meiden wordt van elkaar gescheiden door de poortjesmuur. Uit een korte scheldkanonnade wordt duidelijk dat één van hen haar saldo opnieuw moet aanvullen, ongeacht de totale ritprijs moet bij een overstap op Hilversum weer minimaal 10 of 20 euro op de kaart staan om de poortjes te kunnen openen. Kwaad vertrekt ze richting stationshal terwijl haar reisgenote onrustig op haar horloge kijkt.
Drie meiden staan even met hun mond vol tanden wanneer het poortje zo snel weer dichtslaat dat er niemand doorheen heeft kunnen lopen. Ze weten zich gelukkig weer snel te herpakken. Rustig lopen ze gedrieën achter een andere reiziger aan, het geopende poortje wacht geduldig tot de hele stoet door is.
Met grote stappen beent een gehaaste reizigster zich een weg naar de poortjesmuur. Door haar wat achteloze incheckbeweging knalt ze bijna tegen poortje op. Achter haar wordt dit met interesse geobserveerd door een blonde jongedame. Wanneer de reizigster met een iets zorgvuldigere incheckhandeling alsnog het poortje opent, glipt de jongedame er snel achteraan.
Een man met grote koffer benadert de poortjes. Hij heeft er duidelijk weinig ervaring mee en kiest spontaan een poortje uit waarvan het grote rode kruis hem zou moeten waarschuwen ergens anders zijn geluk te beproeven. Maar de collega-poortjes kunnen niet helpen want het probleem is veel complexer: deze man reist heel 21e eeuws met een ticket op zijn smartphone. De poortjes zien er niets in.
Nog iemand met een zware koffer, ze komt van perron 1. Achter haar worden op een NS-poster alle situaties opgesomd waar bij het passeren van de poortjes extra geld kan worden gerekend. Voor haar als toeriste maakt het niets uit. Ze haalt een lapje papier uit haar grote rugzak en stapt ermee op de poortjes af. Het kaartje is voorzien van en kleine QR-code waarvan niet echt duidelijk is wat het doet, de poortjes openen in ieder geval niet. De reizigster probeert zenuwachtig een uitweg te vinden. Aan de andere kant van de poortjesmuur wordt het tafereel vanuit een geel informatiehokje rustig gade geslagen door een NS-medewerker. “I don’t understand, it’s not working”, zegt de toeriste tegen me wanneer ik haar laat meeliften, “this is all very unfriendly”.
Onvriendelijk is het zeker. Wie in Engeland poortjes moet passeren, kan zich bij ieder metro- of treinstation bij een medewerker melden voor hulp. Bovenstaande observaties, die niet meer dan een half uurtje op station Hilversum bestrijken, tonen aan waarom menselijke aanwezigheid zo handig is. De SOS-paal die NS netjes tegen de muur heeft laten zetten wordt niet snel als helpende hand herkend, handiger blijkt de oplossing van het ongewenst meeliften met een passant waardoor heel wat reizigers opeens voldoen aan de NS-definitie van “zwartrijder”. Zelf heb ik ook maar wat vastgelopen reizigers laten meeliften. Dit blijkt dan weer zo eenvoudig dat het voor bewuste zwartrijders eigenlijk nauwelijks de moeite is de poortjes te omzeilen met een passagepas, een eeuwig geldende sleutelkaart, een eenvoudig te misbruiken kinderabonnement of een poortjesopenende uitstel van betaling. Om zwartrijders te weren wordt de gewone reiziger met veel onvriendelijk gedonder geconfronteerd nu het station hermetisch op slot zit, voor de echte zwartrijder daarentegen ligt de sleutel gewoon onder de deurmat.
Sanne van Galen
Woordvoerder Rover