Blog: fluitje van een cent

“Nee u bent eerder vandaag vergeten uit te checken. Dáárom heeft u zojuist niet ingecheckt, omdat u alsnog heeft uitgecheckt voor de heenreis in plaats van opnieuw in te checken voor de terugreis”. De verwarde reizigster achter mij heeft een zware rit. Het is het type nette dame waarvan mijn vooroordelen me zeggen dat ze vast nooit bewust zou zwartrijden. Zo lijkt ook de conducteur erover te denken en dus mag zij op station Halfweg-Zwanenburg “alsnog even inchecken”. Op haar hoge hakken dribbelt ze met zichtbare moeite naar de OV-paal, checkt in, en begeeft zich weer snel terug naar de treindeur die toevallig vrijwel recht voor het paaltje is gestopt. De conducteur blaast intussen alvast ongeduldig op het fluitje, waarna de dame nog net op tijd de trein in weet te springen. Waarmee zij al haar tweede overtreding van deze reis begaat.

Wij reizigers maken het bedrijven als de NS ook ontzettend moeilijk. De OV-chipkaart snappen we maar half, uitchecken vergeten we gewoon te doen en we weten nog steeds niet dat we rechts stil moeten staan op de roltrap (echt, onthoud dit!). En nu blijkt dus ook dat we al jaren niets van de vertrekprocedure van NS snappen. Dachten wij tot 08:07 de tijd te hebben om de trein van 08:07 te halen, blijkt dit nu maar tot 08:06 en 40 seconden te zijn. Want 20 seconden voor vertrek mag de conducteur fluiten en dan is de trein per direct verboden toegang. Zo wordt het voor NS weer net iets makkelijker om de 5-minuten-vertraging-norm te halen (we zullen NS maar niet vragen het ook voortaan binnen 4 minuten en 40 seconden te houden).

Om reizigers die er geen fluit van begrijpen nu opnieuw op te voeden begint NS met de campagne ‘fluiten = deuren sluiten’. Of nee, ‘fluiten = niet meer instappen’ is de pakkende slogan waarmee NS-communicatie aandacht vraagt voor deze fluitcampagne. Volgens sommige reizigers een beetje een flutcampagne, of zelfs een aanfluiting. Want rennen voor de trein schijnt behoorlijk ingeburgerd te zijn bij de Nederlandse reiziger, blijkt uit reacties die wij krijgen. Bijvoorbeeld bij krappe aansluitingen, waarbij de treinen niet netjes tegenover elkaar stoppen maar de reizigers nog een heel eind achter de ver doorgereden trein mogen aanhollen. Als hier de deuren 20 seconden vroeger sluiten kan de reiziger als het ware fluiten naar zijn aansluiting. En wat te denken van de veel te korte treinen waarbij tijdens het langdurige instapproces nog heel wat reizigers door de deur gewurmd kunnen worden in 20 seconden tijd? Op zich lovenswaardig dat NS af wil van het gehaast en last-minute treinproppen, maar daar hebben zij als bedenker en uitvoerder van de dienstregeling zelf natuurlijk ook wel een aardige hand in.

Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat de reiziger bij voorbaat een onschuldig slachtoffer is van NS-beleid. Want we zien het allemaal wel eens, mensen die levensgevaarlijke capriolen uithalen om maar niet 10 minuten op de volgende trein te hoeven wachten. De vraag is nu: laten deze mensen zich met een paar posters terugfluiten?

Sanne van Galen
Woordvoerder Rover